Procedura karna precyzyjnie wskazuje w art. 418 § 1 kpk., iż publiczne ogłoszenie wyroku jest jednym z elementów procesu i każdorazowo musie mieć miejsce w przypadku orzeczenia wydanego na rozprawie. Stanowisko to zostało podtrzymane przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dn. 09 marca 2021 r. (sygnatura akt: I KZP 8/21).
Pretekstem do rozważań SN była apelacja, która wypłynęła do Sądu Apelacyjnego w Łodzi.
W przedmiotowej sprawie strona wskazywała, iż sąd niższej instancji wydający wyrok, w związku z nieobecnością stron, powołał się na art. 100 § 1a k.p.k. i odstąpił od ogłoszenia wyroku. Wg. skarżącego sąd nie miał możliwości powołania się na wspomniany przepisy, gdyż dotyczy on ogłaszania orzeczeń, które zapadły na posiedzeniu, a nie na rozprawie. Powstawał więc wątpliwość czy takie postępowanie wywoła skutki prawne i czy takie uchybienie może być bezwzględną przyczyną odwoławczą.
Sąd Najwyższy stwierdził, że: „Brak ustnego ogłoszenia wyroku wydawanego na rozprawie głównej (art. 418 § 1 k.p.k.), niezależnie od wadliwej formy zastępującej ogłoszenie (…) powoduje, że nie dochodzi do wydania wyroku. Dokument opatrzony nazwą „wyrok”, nawet jeżeli zostanie włączony do akt sprawy, nie wywołuje skutków prawnych(…).” W konsekwencji brak jest możliwości wniesienia środka odwoławczego lub nadzwyczajnego środka zaskarżenia, a w przypadku ich wniesienia prezes właściwego sądu powinien odmówić jego przyjęcia.
Ostatnie wpisy
